استاد بزرگ ایرانی درگذشت

 احمد مهدوی دامغانی، در ۱۳ شهریور سال ۱۳۰۵ خورشیدی در محله نوغان مشهد متولد شد. پدرش، آیت‌الله حاج شیخ کاظم مهدوی دامغانی از بزرگان خراسان و از مدرسان نامدار حوزه علمیه مشهد بود.

او علوم متداول قدیم و جدید را در مشهد فراگرفت و در سال ۱۳۲۷ از دانشکده معقول و منقول (بعداً الهیات) دانشگاه تهران و در سال ۱۳۳۳ در رشته ادبیات فارسی از دانشکده ادبیات دانشگاه تهران لیسانس گرفت.در سال ۱۳۴۲ از دانشگاه تهران هم درجه دکتری در زبان و ادبیات فارسی گرفت.پس از گذراندن دوره دکتری زبان و ادبیات فارسی به عنوان استاد دانشگاه تهران در دانشکده‌های ادبیات و الهیات تدریس کرد.

احمد مهدوی دامغانی از سال ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۴ در دانشگاه مادرید به تدریس ادبیات عرب و فارسی و فقه اسلامی اشتغال داشت. او از سال ۱۳۵۴ رئیس کانون سردفتران اسناد رسمی بود.

وی از سال ۱۳۶۶ مقیم آمریکا و در دانشگاه هاروارد و دانشگاه پنسیلوانیا مشغول به تدریس در مقطع دکتری و پست دکتری بوده‌ است. رشته‌های تدریس او در آمریکا شامل معارف اسلامی، ادبیات عرب، ادبیات فارسی، فقه، تفسیر و برخی علوم اسلامی بود.

مقاله‌های متعددی از او در مجله‌های یغما، کِلک، گلچرخ، ایران‌نامه، ایران‌شناسی، ره‌آورد و گلستان چاپ شده بود که مشهورترین مقاله‌های او مآخذ ابیات عربی کلیله و دمنه و مآخذ ابیات عربی مرزبان‌نامه است.

کتاب‌های «کشف‌الحقایق» نسفی، تصحیح «نسمةالسحر بذکر من تشیع و شعر» و تألیف «شاهدخت والاتبار شهربانو والده معظمه حضرت امام علی بن الحسین السجاد علیهما السلام» از جمله آثار پژوهشی این محقق و پژوهشگر ایرانی است.

استاد احمد مهدوی دامغانی که ۳۵ سال به ایران نیامده بود در برنامه زنده تلویزیونی شوکران با بغض و اشک گفت: جسمم در آمریکاست اما ۳۵ سال است که هر شب در خواب به ایران می‌آیم امیدوارم پیش از مرگم امام رضا(ع) را زیارت کنم و در مشهد دفن شوم.